به اسپوندیلوز گردنی، آرتروز گردن نیز گفته می شود. این بیماری شامل تغییراتی در استخوان ها، دیسک ها و مفاصل گردن است. این تغییرات ناشی از فرسودگی طبیعی پیری است. با افزایش سن، دیسک های ستون فقرات گردنی به تدریج تجزیه می شوند، مایعات خود را از دست می دهند و سفت تر می شوندآرتروز گردن معمولا در افراد میانسال و مسن رخ می دهد.
اسپوندیلوز با افزایش سن پیشرفت می کند و اغلب در چند ناحیه از گردن ایجاد می شود. تخریب مزمن ستون فقرات گردن شایع ترین علت فشردگی پیشرونده نخاع و ریشه عصبی است. در نتیجه تخریب دیسک‌ها و سایر غضروف‌ها، ممکن است خار یا رشد غیرطبیعی به نام استئوفیت روی استخوان‌های گردن ایجاد شود. این رشد غیرطبیعی می تواند باعث باریک شدن قسمت داخلی ستون فقرات یا در منافذی که اعصاب نخاعی از آن خارج می شوند، شود که در نهایت باعث تنگی کانال نخاعی می شود.
علل مستعد کننده آرتروز گردن
افزایش سن عامل اصلی ایجاد استئوآرتریت (اسپوندیلوز) گردن است. در اکثر افراد بالای 50 سال، دیسک های بین مهره ها خواصیت اسفنجی و انعطافظ پذیری خود را از دست می دهند. استخوان ها و رباط ها ضخیم تر می شوند و به فضای کانال نخاعی نفوذ می کنند.عامل دیگر ممکن است آسیب قبلی به گردن باشد. افرادی که در مشاغل خاصی هستند یا فعالیت های خاصی انجام می دهند – مانند ژیمناستیک ها یا سایر ورزشکاران – ممکن است فشار بیشتری به گردن خود وارد کنند. وضعیت نامناسب قرار گیری گردن نیز ممکن است در ایجاد تغییرات ستون فقرات که منجر به اسپوندیلوز گردنی می شود، نقش داشته باشد.
علائم دیسک گردن
سفتی گردن و سردردی که ممکن است از گردن منشاء بگیرد. درد در شانه یا بازوها، ناتوانی در چرخاندن کامل سر یا خم کردن گردن که گاهی اوقات در رانندگی اختلال ایجاد می کند. صدا یا احساس ساییدن هنگام چرخاندن گردن. علائم کمتر رایج یا غیر معمول عبارتند از: سرگیجه، سردرد، تپش قلب، حالت تهوع، ناراحتی در شکم یا سیستم گوارش، وزوز گوش، تاری دید و مشکلات حافظه (هیپومنزی). برخی از مطالعات همچنین نشان می دهد که گردن درد مزمن ناشی از عللی مانند اسپوندیلوز با افزایش فشار خون مرتبط است. علائم اسپوندیلوز گردن با استراحت بهبود می یابد. شدیدترین علائم در صبح و دوباره در پایان روز است.
اگر اسپوندیلوز گردنی منجر به فشار بر نخاع شود (تنگی ستون فقرات گردنی)، می تواند به نخاع فشار وارد کند، وضعیتی به نام میلوپاتی گردنی ایجاد می شود که جدی ترین عارضه آرتروز گردن می باشد. علائم اسپوندیلوز گردن همراه با میلوپاتی عبارتند از:
سوزن سوزن شدن، بی حسی و/یا ضعف در بازوها، دست ها، پاها ، عدم هماهنگی و مشکل در راه رفتن، رفلکس های غیرطبیعی، اسپاسم عضلانی، از دست دادن کنترل بر مثانه و روده (بی اختیاری). یکی دیگر از عوارض احتمالی اسپوندیلوز گردن، رادیکولوپاتی گردنی است که زوائد استخوانی بر روی اعصابی که از بین استخوان های ستون فقرات خارج می شوند فشار می آورندکه درد در یک یا هر دو بازو شایع ترین علامت آن است.
تشخیص آرتروز گردن:
پزشک معالج معمولاً معاینه را با سؤال از شما در مورد علائم و گرفتن سابقه پزشکی شروع می کند. پس از آن یک معاینه فیزیکی از بدن با تمرکز بر گردن، پشت و شانه ها انجام می شود. همچنین احتمالاً پزشک رفلکس ها و قدرت دست ها و بازوها را آزمایش می کند، از دست دادن حس را بررسی می کند و راه رفتن شما را تماشا می کند. برای تایید تشخیص از روش های تصویر برداری مختلفی از جمله رادیوگرافی، CT اسکن و MRI گردن استفاده می شود.
درمان آرتروز گردن:
در بیشتر موارد درمان محافظه کارانه توصیه می شود که عبارتند از:
. استراحت و بیحرکتی ستون فقرات گردنی اصلی ترین درمان محافظه کارانه به خصوص برای بیماران مبتلا به اسپوندیلوز گردنی شدید با شواهد میلوپاتی است.
. استفاده از کولار گردنی به منظور محدود کردن حرکت و حمایت از گردن
. اشکال مختلف فیزیوتراپی
. تزریق داروها به مفاصل ستون فقرات یا ناحیه اطراف ستون فقرات یا اپی دورال
اسپوندیلوز گردن یک بیماری مزمن (طولانی مدت) است. اما در بیشتر موارد پیشرونده نیست. جراحی فقط در موارد نادر مورد نیاز است. هدف از جراحی حذف منبع فشار بر روی نخاع و اعصاب است. این جراحی همچنین ممکن است شامل افزودن تثبیت به شکل ایمپلنت یا از طریق همجوشی مهره ها باشد. اما جراحی تنها زمانی در نظر گرفته می شود که از دست دادن شدید عملکرد وجود داشته باشد.
اندیکاسیون های جراحی شامل موارد زیر است:
نقایص عصبی پیشرونده
فشرده شدن ریشه عصب گردنی و یا طناب نخاعی
درد غیر قابل تحمل
هدف از جراحی تسکین درد از بین بردن فشرده سازی ساختار عصبی و همچنین در موارد خاص ثابت کردن ستون فقرات است. در عمل جراحی می توان از جلو (قدامی) یا پشت (خلفی) به ستون فقرات گردنی نزدیک شد که با توجه به تکنیک جراحی و میزان اختلال بیمار انتخاب می شود.
جراحی از جلو ممکن است برای برداشتن دیسک ها و زوائد استخوانی که باعث فشار می شوند بر ساختار های عصبی می شوند، استفاده شود. دیسک ممکن است با ایمپلنت جایگزین شود. یک جراحی وسیع نیاز به برداشتن دیسک ها و بخش هایی از مهره دارد. این قسمت ها با پیوند استخوان یا ایمپلنت جایگزین می شوند.
روش جراحی از خلف برای انجام لامینکتومی یا لامینوپلاستی استفاده می شود. در لامینکتومی، قسمت‌های عقبی مهره‌های گردن – لامینا و زوائد خاری – برداشته می‌شوند. در لامینوپلاستی، مهره در جای خود رها می شود، اما از یک طرف بریده می شود. هر دو روش فشار روی نخاع یا اعصاب را کاهش می دهند.
مانند هر جراحی دیگری، خطر عفونت یا عوارض بیهوشی وجود دارد. جراحی معمولاً با یک برنامه توانبخشی دنبال می شود.
منبع: webmd
