استئوکندریت چیست؟ علت، علائم و درمان

استئوکندریت ، بیماری مفصلی است که در آن استخوان زیر غضروف مفصلی به علت عدم جریان خون از بین می رود . این استخوان و غضروف می تواند جدا شده که باعث درد و احتمالا مانع حرکت مفصل می شود.
اختلالات استئوکندریت اغلب در کودکان و نوجوانان رخ می دهد و می تواند علائم را پس از آسیب به مفصل ایجاد کرده یا بعد از چند ماه فعالیت به ویژه به دلیل فعالیت‌هایی مانند پریدن و دویدن که بر مفصل تأثیر می گذارند ، ایجاد کند.
این بیماری بیشتر در زانو دیده می‌شود ، اما ممکن است در آرنج ، مچ پا و سایر مفاصل نیز ایجاد شود.
پزشکان با توجه به اندازه یک ضایعه ، استئوکندریت را طبقه بندی می کنند که شامل قطعه یا قطعاتی است که تقریبا یا کاملاً جدا شده و یا قطعه آسیب دیده ای که در جای خود قرار داشته باشد.
اگر قطعه ضخیم استخوان و غضروف در جای خود باقی بماند ، ممکن است علائم نداشته یا علائم کمی داشته باشد. در کودکان ،که هنوز در حال استخوان سازی هستند ، آسیب می تواند خود به خود بهبود یابد.
در صورتی که قطعه شل شده و بین قسمت متحرک مفصل گرفتار شود و درد زیادی داشته باشد ، ممکن است به جراحی نیاز باشد.

علائم استئوکندریت

علائم و نشانه های اختلال استئوکندریت ممکن است به شرح زیر باشد:

– درد

شایعترین علامت استئوکندریت است ، و می تواند به وسیله فعالیت بدنی ایجاد شود. صعود کردن از یک کوه ، بالا رفتن از پله ها یا ورزش از عواملی هستند ، که می‌توانند باعث ایجاد استئوکندریت شوند.

– التهاب و درد در Palpation

پوست اطراف مفصل ممکن است به دلیل التهاب و درد نازک و متورم شود.

– ضربه محکم و ناگهانی یا توده مفصل

اگر یک قطعه شل شده و بین استخوان ها در طول یک حرکت به دام افتاده باشد ، ممکن است مفصل در یک موقعیت قفل شود.

– ضعف مفاصل

بیمار ممکن است احساس کند که مفصل شل یا ضعیف شده ، است.

– کاهش دامنه حرکت

بیمار ممکن است توانایی کامل راست کردن زانو را به خاطر اثر اندام زیرین از دست بدهد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه نمود؟

اگر دچار درد یا ناراحتی مداوم در زانو، آرنج ، مچ و مفاصل دیگر شده اید ، حتماً باید با پزشک مشورت کنید. علائم و نشانه های دیگری که ممکن است نیاز به تماس یا مشاوره با پزشک داشته باشند ، شامل التهاب مفصل یا عدم توانایی مفصل برای دستیابی به طیف وسیعی از حرکت می باشد.

علل استئوکندریت

علت استئوکندریت زانو شناخته شده نیست. کاهش جریان خون در انتهای استخوان مبتلا می تواند در نتیجه ضربه های مکرر باشد. همچنین ممکن است یک مولفه ژنتیکی وجود داشته باشد، که باعث می‌شود برخی افراد مستعد ابتلا به این اختلال باشند.

عوامل خطر

استئوکندریت ، اغلب در کودکان و نوجوانان بین ۱۰ تا ۲۰ ساله رخ می‌دهد ، که فعالیت‌های ورزشی زیادی دارند.
این اختلال ممکن است باعث ایجاد آرتروز در این مفاصل در طول زمان شود.

پیشگیری

نوجوانانی که در ورزش های گروهی شرکت می کنند ، می توانند از آموزش در مورد خطرات ناشی از استفاده بیش از حد مفاصل بهره‌مند شوند. یادگیری تکنیک های مناسب و استفاده از لوازم و تجهیزات مناسب ورزش و شرکت در تمرین های قدرت و ثبات می توانند به کاهش شانس این آسیب کمک کنند.

تشخیص

در طول معاینه فیزیکی، پزشک ناحیه ای که تحت تاثیر قرار گرفته را از نظر تورم یا حساسیت ، بررسی می‌کند. در بعضی موارد پزشک می تواند قطعه سست شده در داخل مفاصل را لمس و احساس کند. او همچنین ساختار های اطراف مفاصل مانند رباط ها را بررسی می کند.
علاوه بر این ، پزشک برای بررسی مفصل در جهات مختلف از بیمار می خواهد که در محدوده طبیعی حرکت کند.

مطالعات تشخیصی تصویربرداری

پزشک ممکن است یک یا چند آزمایش را برای تشخیص دقیق تر به صورت زیر تجویز کند:
• اشعه ایکس:
اشعه ایکس ممکن است ناهنجاری های استخوانی مفصل را نشان دهد.

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
MRI که از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی استفاده می کند ، می تواند تصاویر دقیق از بافت های سخت و نرم از جمله استخوان و غضروف را فراهم کند. در صورتی که اشعه ایکس نتایج طبیعی را نشان می دهد ، اما بیمار همچنان نشانه های بیماری و درد را دارد پزشک ممکن است از MRIاستفاده کند.

• توموگرافی کامپیوتری یا سی تی اسکن
این روش ترکیبی از تصاویررادیوگرافی گرفته شده از زوایای مختلف برای تولید تصاویر عرضی از ساختارهای داخلی است . اسکن کامپیوتری به پزشک این امکان را می دهد تا به جزئیات استخوان ها که می‌تواند به تعیین موقعیت قطعات در مفصل کمک کند ، دست یابد.

درمان استئوکندریت

درمان اختلال استئوکندریت به منظور بازسازی عملکرد طبیعی مفصل آسیب دیده ، کاهش درد و کاهش خطر ابتلا به استئوآرتریت در نظر گرفته شده است. درمان واحدی برای این اختلال وجود ندارد . در مورد کودکانی که استخوان هایشان همچنان رشد می کنند نقص استخوانی می توانند با یک دوره استراحت و حفاظت درمان شود.
در ابتدا پزشک ممکن است توصیه های حفاظتی را پیشنهاد کند ، که ممکن است شامل موارد زیر باشند:

– استراحت

اجتناب از فعالیت هایی که باعث ایجاد فشار و تنش در مفصل می شوند ، مانند پریدن و دویدن در صورتی که زانو آسیب دیده باشد ضروری است. ممکن است مجبور باشید برای مدت کوتاهی در صورتی که درد باعث شود هنگام راه رفتن بلنگید، ازعصای زیر بغل استفاده کنید.
پزشک ممکن است از یک دستگاه اسپیلنت برای جلوگیری از حرکت مفصل به مدت چند هفته استفاده کند.

– فیزیوتراپی

در اکثر موارد این درمان شامل تمرینات و حرکات کششی و تمرینات تقویت عضلات است ، که به حمایت از مفاصل می پردازد. فیزیوتراپی همچنین معمولا پس از عمل جراحی توصیه می شود.

– جراحی

اگر یک قطعه سست و شل در مفصل وجود داشته باشد و این ناحیه همچنان تحت تاثیر قرار داشته باشد و درمان های سنتی پس از ۴ تا ۶ ماه موثر واقع نشوند ، ممکن است نیاز به جراحی باشد. نوع عمل جراحی به اندازه و مرحله آسیب و اینکه استخوان ها چگونه بالغ می شوند، بستگی دارد.
منبع