همه چیز درباره مینیسک زانو

مینیسک ها بافت های شبه غضروفی ولی به مراتب محکم تر و با خواصیت ارتجاعی زیاد هستند که بین استخوان ها قرار می گیرند. هر زانو دو مینیسک (داخلی و خارجی) دارد که بین دو استخوان اصلی تشکیل دهنده مفصل زانو (ستخوان ران و ساق) قرار گرفته اند.

علت پارگی مینیسک زانو :

آسیب های منیسک احتمالا شایع ترین آسیب های زانو هستند. پارگی منیسک گاهی اوقات به تروما مربوط می شود، اما ضربه قابل توجهی لازم نیست. چرخش ناگهانی یا چمباتمه زدن مکرر می تواند منیسک را پاره کند. با افزایش سن، قدرت مینیسک ها کاهش یافته و احتمال آسیب بالا می رود. وجود آرتروز زانو نیز از علل مستعد کننده آسیب به مینسک می باشد. با توجه به نوع و شدت آسیب دیدگی های مینیسک طبقه بندی می شوند.

علائم پارگی مینیسک زانو :

در آسیب منیسک، درد حاد در خط مفصل ممکن است ایجاد شود. تورم مفصل به تدریج طی چند ساعت ایجاد می شود. بیماران مبتلا به پارگی های محیطی منیسک تورم مفصل گهگاه به سرعت (در چند دقیقه)، ثانویه به خونریزی داخل مفصل( همارتروز) به دلیل پارگی عروق یک سوم خارجی مینیسک ایجاد می شود. قفل شدن زانو یک علامت رایج پس از ایجاد ضایعه منیسک است که معمولاً در زاویه بین 20 تا 45 درجه مفصل زانو ایجاد می شود. از دیگر عوارض پارگی مینیسک احساس ناپایداری زانو می باشد. همچنین در آسیب های مینیسک ممکن است قطعه ای از مینیسک آسیب دیده جدا شده و در مفصل زانو گیر کند و باعث احساس خالی کردن و ناپایداری مفصل شود.

تشخیص پارگی مینیسک:

پارگی منیسک اغلب در طول معاینه فیزیکی قابل شناسایی است. پزشک شما ممکن است زانو و پای شما را در موقعیت‌های مختلف حرکت دهد، راه رفتن شما را تماشا کند و از شما بخواهد که برای کمک به تشخیص علت علائم و نشانه‌های شما چمباتمه بزنید.
آرتروسکوپی زانو استاندارد اصلی برای تشخیص پارگی منیسک است.تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) معیار اصلی برای مطالعات تصویربرداری پاتولوژی منیسک و کلیه اختلالات داخل مفصلی است. MRI به تأیید تشخیص کمک می کند و اطلاعات بیشتری در مورد وضعیت رباط ها و غضروف مفصلی ارائه می دهد.

درمان:

اکثر پارگی های منیسک بدون مداخلات درمانی بهبود نمی یابند. اگر درمان محافظه کارانه (غیرجراحی) به بیمار اجازه ندهد که فعالیت های مورد نظر، شغل یا یک ورزش را از سر بگیرد، درمان جراحی در نظر گرفته می شود. درمان جراحی پارگی های علامت دار منیسک توصیه می شود زیرا پارگی های درمان نشده ممکن است بزرگ شوند و غضروف مفصلی را ساییده و منجر به آرتریت شود.

فیزیوتراپی:

سه برنامه اصلی در توانبخشی ترمیم منیسک عبارتند از: حرکت زانو، تحمل وزن و بازگشت به ورزش. اهداف برنامه فیزیوتراپی به حداقل رساندن تورم مفصل، عادی سازی راه رفتن، عادی سازی محدوده حرکت مفصل زانو بدون درد، جلوگیری از آتروفی عضلانی، حفظ حس عمقی و حفظ آمادگی قلبی عروقی است. با توجه به شرایط بیمار و نوع و شدت آسیب برنامه فیزیوتراپی و توان بخشی مناسبی برای بیماران انتخاب می شود. کرایوتراپی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) نقش بسیار مهمی در مدیریت غیر جراحی آسیب منیسک دارند.

جراحی:

اگر علیرغم درمان توانبخشی زانوی شما همچنان دردناک است یا اگر زانوی شما قفل می شود به معنای عدم موفقیت درمان های حمایتی و محافظه کارانه است که در این صورت درمان جراجی توصیه می شود. جراحی میسنیسک روش ها مختلفی دارد که به برخی از آن ها اشاره میکنیم. انتخاب روش جراحی با توجه به شرایط بیمار و میزان آسیب به صلاحدید پزشک معالج خواهد بود:

– منیسککتومی نسبی (Partial meniscectomy) – درمان انتخابی برای پارگی‌های قسمت بدون عروق منیسک یا پارگی‌های پیچیده که قابل ترمیم نیستند.
– ترمیم منیسک (Meniscal repair) – برای پارگی هایی که در ناحیه عروقی رخ می ، طولانی تر از 1 سانتی متر است، پارگی ریشه (root tears)، بیش از 50 درصد ضخامت منیسک را شامل می شود و برای انجام آرتروسکوپی ناپایدار هستند
– در موارد منیسککتومی کامل یا ساب توتال قبلی، پیوند منیسک – یک روش نسبتاً جدید که نتایج طولانی مدت آن هنوز به وضوح مشخص نشده است.

منبع: Medscape – mayoclinic